Karanlık çökmüş memleketin üstüne, Zulmün çarkları dönüyor yine. Açlıkla sınanır anaların sabrı, Tomurcuk düşleri kırılır usulca.

Ama umut var, bir tohum gibi toprakta, Filizlenecek elbet, bahar yakınında. Yürekler birleşsin, zincirler kırılsın, Uyanın yeryüzü çocukları, artık yeter!

Fabrikaların dumanı değil, özgürlüğün kokusu sarsın havayı, Tarlalar altın başaklarla dolsun, alın teriyle. Kitaplar açılsın, cehaletin perdesi yırtılsın, Güneş doğsun yeniden, aydınlık yarınlara.

Biz, bu toprakların emektar elleriyiz, Yarınları kuracak olan bizleriz. Haykırın hep bir ağızdan, korkmayın! Uyanın yeryüzü çocukları, dünya bizimdir!