Sokak lambası titrer, hafif bir rüzgârla,
Gölgeler uzar, duvarlarda dans eder yavaşça.
Sırtını dönmüş zaman, geçer yanımızdan,
Sessizliğin nabzı atar, her bir adımımızda.
Bir eski şarkı çalar, uzaktan gelir sesi,
Unutulmuş bir melodi, içimizde yankılanır.
Gözlerde bir anı, kalbin derinliklerinde gizli,
Ve her bir fısıltı, geçmişi canlandırır.
Yalnızlık bir dost gibi, kol kola yürür,
Düşler bir perdede oynar, kendi oyununu.
Hayat bir tiyatro sahnesi, her gün yeniden kurulur,
Ve her yeni sahne, bir umut taşır, bir soruyu.
Gel ey gölge, sar beni kollarına,
Karanlığın içinde, bana yol göster.
Unutulmuş hikayelerin diyarına,
Gölgelerin dansıyla, beni de sürükle.