Bir yudum su gibi özler insan, Bir damla umut, dalga dalga büyür zamanla. Gökyüzü mavidir, ama yürekler neden gri? Barışın kalbi neden atmaz, neden sessizce sızlar içten içe?

Ey dünya! Ses ver bize; Eller bir olsun, toprak barışla dolsun. Kardeşçe bir dokunuş, insanı insana bağlar, Ve sevgi, bir çiçek gibi yeniden açar.

Denizler kadar engin, dağlar kadar yüksek, Bir özlem taşırız barışa, her adımda gerçek. İnsanlık türkü söylerse, yıldızlar şahit olur, Karanlıkta ışık büyürse, dünya baştan doğar olur.

Bir gün gelir, savaş susar, Yürekler güler, özlemler taşar. O gün barışın kalbi atar, Ve insanlık, kendi şarkısını sonsuzluğa yazar.